تا کی! متن نوشته مدیر مسئول همکارنفتی

*به مناسب سالروز استخراج نفت در مسجدسلیمان*

*متن نوشته مدیر مسئول پایگاه خبری همکارنفتی*

**تا کی؟**  

در دلِ شبهای بی پایانِ چاههای نفت، زمان، چون قطره ای از نفتِ سنگین، به کندی می‌چکد. زمین، زخمهای کهنه ای را بر پیکر خود حمل میکند؛ زخمهایی که روزی وعده ی شفا و رونق را در لفافه ی قراردادهای طلایی میدادند. اما امروز، این زخمها تنها نمکستان هایی از فراموشی اند، پر از لوله های زنگ زده، دکلهای خمیده و وعده هایی که بادِ بیابان، برگه هایشان را به سرزمین های دوربرد برده است.  

صنعت نفت، این اژدهای خفته، زیر آفتاب سوزانِ بی توجهی، پولکهایش یکی پس از دیگری میریزد. هر وعده، چون حبابی شیشه ای، در برخورد با واقعیتِ سخت می‌شکند و تکه هایش را بادِ سهل انگاری به گوشه های خاکستریِ میدانهای نفتی می‌برد. سمبلِ کاریهایِ درخشانِ مدیران، تنها بر پرده ی نمایشِ مراسم های افتتاح می‌درخشد؛ پرده ای که پشتش، پروژه های نیمه کاره، مثل جنازه هایی بی صاحب، در گردوغبار رها شده اند. ماشین های عظیم، بی صدا فریاد میزنند: «تا کی؟»  

تا کی باید چرخ های صنعت، به جای روغنِ تدبیر، با اشکهای زمین چرب شود؟ تا کی باید آتشِ فانوسهای گازی، شعله های سوءمدیریت را تا افق روشن کند و هوای پاکِ امید را در دودِ سمیِ وعده های توخالی محو سازد؟ هر قطره ی نفت که از لوله های فرسوده می‌چکد، حکایتِ تلخِ فرصت های از دست رفته را روایت می‌کند؛ فرصت هایی که می‌توانستند رودخانه ای از رفاه باشند، اما اکنون چون جویباری از نفتِ آلوده، در زمین های خشکِ بی تدبیری ناپدید می‌شوند.  

و اینجا، در میانه ی این بیابانِ بی پایانِ کوتاهی ها، زمان ایستاده است. ساعتی شنی که شن هایش نه از زمان، که از غرورِ بی عمل، خیانتِ سکوت و سنگینیِ دستهای بی کفایت پر شده است. زمین همچنان می‌پرسد: «تا کی؟» تا کی باید چشم به راهِ مردمانی باشم که گنجینه هایم را نه برای فردا، که برای دمِ غروبِ امروز به تاراج می‌برند؟ تا کی باید شنونده ی نوحه ی خاموشِ کارکنانی باشم که ایمان شان به وعده های رنگ پریده، در حافظه ی خاک آلود بیابان گم شده است؟  

شاید روزی، آوازِ این «تا کی؟» از دلِ دکلها و لوله ها و سکوهای فرسوده نفتی، طوفانی شود که خاکِ غفلت را از چهره ی صنعت نفت بتکاند. شاید روزی، قطره های نفت، نه اشک، که خونِ زندگیِ جدیدی باشند که در رگهای زمین جاری میشود. اما تا آن روز، این پرسش، چون خاری در گلو، می‌سوزد و فریاد میزند:  

**تا کی؟**

ع. سین